روزگار . . .

روزگار. . .

تو اگر سخت به من میگیری. . .

با خبر باش که پژمردن من اسان نیست

گرچه دلگیر تر از دیروزم

گرچه فردای غم انگیز مرا میخواند

لیک باور دارم دلخوشی ها کم نیست زندگی باید کرد. . .

اینجا . . .

اینجا به مرز بی تفاوتی ها رسیده ام. . .

دلم را دیگر هیچ نمی لرزاند

در من دلهره,ترس,و احساس مرده است

این روزها بی خیال خیالم شده ام

منتظرم دنیا تمام شود. . .

واقعیت تلخ

زمستانی سرد کلاغ غذا نداشت تا جوجه هاشو سیر کنه , گوشت بدن خودشو میکند و میداد به جوجه هاش میخوردند زمستان تمام شد و کلاغ مرد! اما بچه هاش نجات پیدا کردند و گفتند: آخی خوب شد مرد, راحت شدیم از این غذای تکراری! این است واقعیت تلخ روزگار ما..!

داستان جالب

آورده اند که پیری فرزانه شبانگاه نیایش همی کرد: بارالها! سالهاست ایوب وار مرا با بلیات گونه گون همی آزموده ای، از فقر و رنج و بیماری گرفته تا تورم و گرانی و شهریه ی مکتب آزاد اولاد، مرحمتی فرما و آزمونی یوسف گونه نیز از ما به عمل آور. سخن که بدینجا رسید دق الباب کردند. پس در بگشود. برادرانش بودند. تعارفی زد، آن ها اما دست در گریبانش زدند و کشان کشان همی بردند و در صندوق عقب همی چپانیدند. بیرون از شهر برده و در چاهیش افکندند. پس از قعر چاه نعره همی زد: خداا! من منظورم اون آزمون عشوه و زلیخا و پشت درهای بسته و... بود نه این!

داستان کوتاه

پیرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد. در راه با یک ماشین تصادف کرد و آسیب دید. عابرانی که رد می شدند به سرعت او را به اولین درمانگاه رساندند. پرستاران ابتدا زخمهای پیرم.رد را پانسمان کردند. سپس به او گفتند: باید ازت عکسبرداری بشه تا جائی از بدنت آسیب و شکستگی ندیده باشه. پیرمرد غمگین شد، گفت: عجله دارم و نیازی به عکسبرداری نیست. پرستاران از او دلیل عجله اش را پرسیدند. "زنم در خانه سالمندان است. هر صبح آنجا می روم و صبحانه را با او می خورم. نمی خواهم دیر شود!" پرستاری به او گفت: خودمان به او خبر می دهیم. پیرمرد با اندوه گفت: خیلی متأسفم. او آلزایمر دارد. چیزی را متوجه نخواهد شد! حتی مرا هم نمی شناسد! پرستار با حیرت گفت: وقتی که نمی داند شما چه کسی هستید، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پیش او می روید؟ پیرمرد با صدایی گرفته ، به آرامی گفت: اما من که می دانم او چه کسی است...!